29 nov Het Filtermodel en Don Quichot
Het filtermodel is een model ontwikkeld door de overkoepelende club van deurwaarders. Een mooi model. Het komt in het kort neer op in een zo vroeg mogelijk stadium de potentiële gedaagde te vragen welk verweer hij of zij zal voeren, waarna een elegante beslisboom haar werk moet doen.
Het model heeft nota bene nog een prijs gewonnen ook. Een innovatieprijs. Allemaal mooi en goed, vooral voor het deurwaardersvak. En, het zou kosten moeten besparen.
Toch zit ik ergens mee.
Want de meeste grote deurwaarderskantoren houden er een levendige incassopraktijk op na. Vaak met grote contracten met kabelboeren en energieleveranciers. U kent ze wel, want we moeten er allemaal gedwongen winkelneren.
En als u het dan aan de stok heeft met zo’n kabelboer of energiebedrijf is het als Don Quichot vechten tegen windmolens. En daar zijn diezelfde gerechtsdeurwaarders gedeeltelijk debet aan. Zij zijn bij machte om (binnen hun incassopraktijk) de volgende vraag te stellen aan hun cliënt: wat hebben jullie al aan verweer binnengekregen? Maar dat lijkt weinig te gebeuren.
Je zit dat ook terug in de wijze waarop gecommuniceerd wordt. U heeft al drie keer een brief gestuurd naar de energieleverancier of kabelboer. Maar het incassobureau weet van niks, of u het even wilt opsturen ter beoordeling.
En dan de tenenkrommende dagvaardingen, waarin gesteld wordt dat de gedaagde echt geen verweer gevoerd heeft, en dat de vordering toch echt onbetwist is.
Daar zouden de deurwaarders kunnen beginnen. Daar is het filtermodel niet voor nodig.